Vandaag is het een rare dag. Het einde is in zicht, morgen de laatste kilometers naar Santiago. Ben ik blij? Nee niet echt. Je zit in het simpele leven van lopen en je hoofd is leeg. Welke dag of datum is iets wat je helemaal kwijt bent.

Het was een leuke dag, dat wel! Met een klein rubber bootje ging ik van Vilanova naar Padron….. ja waar de pepertjes vandaan komen! Pimentos de Padron. Dat boottochtje was echt gaaf, je ging vanuit de zee de rivier op en de man van boot vertelde vanalles over de historie van de rivier. Hier worden ook de mosselen gekweekt, en is de een na grootste van de wereld. China is groter!

We kregen een kopje thee en er waren nog net geen krokodillen aan de oeverkant?

Vanaf Padron moest ik het weer zelf doen en liep naar mijn herberg 15 km verderop. Padron is een erg leuk klein stadje met een hele leuke dorpskern. Vandaag is zo’n moment van een leuke dag en weten dat het er bijna opzit!

In mijn rugzak zitten nog steeds de drie plus een steen. In eerste instantie wilde ik ze ergens neerleggen wat een mooie plek was, daarna ergens in Santiago, maar….. ik heb besloten om ze mee te sjouwen naar het einde van de wereld! Ik denk dat het daar mooi is om de stenen neer te leggen voor eeuwig!

Wat heeft nu deze reis gebracht? Je gaat lopen om iets….. maar wat? Ik ging vooral voor mezelf en mijn weg! Al heel vlug kreeg ik het gevoel dat ik weer bezig was iemand anders te plezieren en sjokte met een groep mensen mee die bepalend zijn. Dat was dus wat ik niet wilde!!! Ik deed weet hetzelfde als altijd! Ik verwijderde me van de groep en ik snapte dat ikzelf mijn pad naar Santiago moest maken! Ik denk dat dat gelukt is.

Ook de dood van een collega is iets wat hard binnenkwam! Je voelt jezelf zelfs wat schuldig. Waarom ik nog leef en dit meemaak, en de ander gaat fulltime werken en sterft! Heel bizar…..

Je denkt na over vanalles maar ook over niks……je leeft in een compleet andere wereld. Je denkt niet aan thuis….. dat is zover weg! Mijn thuis is op dit moment mijn rugzak. Daar zit alles in wat ik nodig heb!

Wat mis ik het meest aan thuis? Nou niet lachen maar een föhn is iets waar ik op mispak?

Wat vind ik nou leuk aan het dagelijks van punt naar punt wandelen….. je hebt de eerste 10 dagen overal pijn, voeten, blaren, rug, vermoeidheid, en toch is het leuk. Waarom? Ik denk door het lopen en al die anderen die lopen, dat je een soort verbinding hebt, je zwaait naar elkaar, je roept BON CAMINO, en de hele dag lang kom je dezelfde mensen tegen, tot dat je een praatje maakt……. je loopt een stukje met iemand mee en daarna weer je eigen weg…… Als je eenmaal in je herberg aankomt zie je ook weer mensen die je onderweg tegenkwam. Soms had ik behoefte aan een praatje en dat doe je dan heel makkelijk, maar soms wilde ik ook alleen zijn, en dat gaat ook!

Je denkt na over de verhalen van de mensen…… het verhaal van de wandelaar die van noord Noorwegen naar zuid Afrika wandelt en echt zijn huis op zijn rug heeft hangen!

De Rus die hier langs me zit en de hele wereld overtrekt……allemaal mensen die gelukkig zijn met de kleine dingen in het leven. De zon gaat elke dag onder, maar deze mensen kijken er elke dag naar….. wij in Nederland doen de gordijnen dicht en we zien niks meer!

En zo heb je op deze Camino tocht veel mensen leren kennen. Norbert de Duitser die bezig was zijn overgewicht kwijt te raken. Vincenzo de Italiaan, die al zijn 3e Camino loopt, de lolbroek en leraar horeca. Anna en Pablo….. de een uit zuid Spanje de ander uit noord spanje. Anna uit Guatemala, die al vlug achter moest blijven door een blessure, Roberta uit Sicilië, die in eerste instantie met haar beste vriend liep, daarna toch alleen. Petra en haar perfecte Engelse man, die al voor de 3e keer de Camino lopen. De twee Duitse jonge meisjes die gewoon van wandelen houden! Eva uit Praag die alles op haar slippers loopt en erg teruggetrokken is. De vrouw die al 7 maanden onderweg is vanuit India….. En dan plotseling kom je een Nederlandse tegen die geen Camino loopt, maar Galicië bekijkt. Dat klonk heel raar, iedereen loopt de Camino die je hier ziet lopen!

En zo zijn er meer waar ik de naam niet eens van weet.

De stapelbedjes waar je in slaapt is ook normaal geworden….. gelukkig krijg ik vaak het onderste bed zodat ik niet hoef te klimmen. Je wasje wat je elke dag moet doen. En plotseling omdat je reis er bijna opzit, krijg je de gedachte van schone lekker ruikende kleding, de föhn, een lekker bad. Maar och de zondsondergang en het simpele leven geven toch nog mijn voorkeur.

Morgen naar Santiago, daar krijg ik mijn credential. Daarna nog lekker even drie dagen doorstappen naar Finesterre.

Het volgende gedicht zonder rijmen zet ik er nu ook maar bij.

Het gaat over mijn stukje verborgenheid

Kwetsbaar….

Ik voel me niet meer veilig in mijn sterke ik.

Sterk lost langzaam op…….

Maar wat ben je voor mens als je omringt wordt door sterk……

De wereld kijkt toe hoe dapper je bent, terwijl het sterk zijn me uitput, leegzuigt…..

Voel me niet meer veilig……

Onrust Angst, een gevoel van eenzaamheid neemt de plaats in voor sterk….

Wie ben ik, wat wil ik, wat heb ik toch gedaan mijn leve lang!

Waarschijnlijk sterk zijn!!!!

Mijn kwetsbaarheid roept om gehoord te worden, schreeuwt, huilt, die kwetsbaarheid wil aandacht.

Wat een gedoe….. ik voel me niet meer veilig.

Ik voel me een klein bang kind die alles opnieuw moet leren ontdekken. Ik huil ben bang en sta alleen.

En toch….. voel ik me veiliger in mijn kwetsbare ik……

Ik ontdek heel voorzichtig…. mijn kwetsbaarheid…..mijn sterke ik!