Het avontuur onderweg

Wie doet ons wat……twee meiden die sinds vorige week een camper hebben gekocht, en zonder te weten hoe alles werkt met het huis op wielen onderweg naar de Canarische eilanden. We hebben in ieder geval veel bekijks. We wisten dat zaterdag de zwarte zaterdag in Frankrijk zou zijn, waardoor we besloten vrijdag te vertrekken. De enige file die we gehad hebben was rond Parijs.

Maar potverdorie wat was het heet in Frankrijk. De airco had veel moeite om de hitte weg te krijgen. Na 950 km maakten we onze eerste stop in Leuville-sur-orge, vlak voor Bordeaux. Aan de rivier en een lekkende lekkende auto. Een Fransman die ook met zijn camper op die plek stond kwam meteen op ons af om te vertellen dat er iets niet goed was. De klep van de motor moest open om te kijken waar het vandaan kwam. Ik dacht zelf als blonde vrouw dat het waarschijnlijk de airco was die overuren had gemaakt, maar wie ben ik? Ik heb geen verstand van auto’s, laat staan een 22 jaar oude camper. De man was maar aan het praten in z’n beste Frans en we besloten de verzekering te bellen. Vrijdagavond was het, alles dicht en er waren twee opties voor ons, de camper weg laten slepen, of wachten tot morgen, om te kijken of het toch de airco was………. Dat laatste was een prima idee vond ik, ik had geen zin in gedoe! s’Ochtends was er niets meer aan de hand en bleek het inderdaad de condens van de airco te zijn, die overuren had gemaakt. (Blond is best oké toch?)

En zo reden we vrolijk verder richting de Spaanse grens, de Pyreneeën over, waar het behoorlijk koud was met regen. Best lekker voor de airco, die zo wat rust kreeg. Het rijden in Spanje was heel relaxed, bijna geen verkeer op de weg, en echt mooie uitzichten. Een heel verschil tegenover die Franse snelwegen met zijn dure tol. Ergens bij een benzinestation gingen we voor het eerst water tanken, water verwijderen, en die wc bak leeggooien. Die taak kreeg ik…….! Maar alles ging in een keer goed. We reden door met Salamanca als doel, maar dat bleek nog best ver. Te ver en we parkeerden de camper aan een riviertje bij een onbekend maar verrassend mooi dorpje Tordesillas. Je kent ze wel die mooie oude dorpjes met middeleeuwse kerkjes, een binnenpleintje vol met terrasjes en levensgenieters. De mondkapjes op is wel een dingetje voor ons, niet dat we niet willen, maar we vergaten het steeds.

Dag drie brak aan en we waren het rijden nog steeds niet moe. We kwamen al vlot aan in Sevilla, waar de temperatuur 45 gr was. De camper stond op een minder mooie plek, maar och? Het was maar voor een nacht. Op loopafstand van het centrum en gratis parkeren. Maar poeh, die hitte was even wennen. We liepen in het centrum waar we ons verbaasden over de stilte, winkels dicht en geen toerisme. Het enige wat we zagen was de Guardia Civil, die ons riep…… Huh dachten wij? Wat hebben we gedaan? Wat denk je? MONDKAPJES!!! Wij als twee onnozele blonde dames wisten ons eruit te praten en mochten met een waarschuwing verder lopen, met mondkap. Heel bizar als er verder niemand loopt in deze verlaten stad.

Nog 100 km tot we bij Cadiz zijn. Hopelijk minder warm, alhoewel ik het wel wat vind hebben, die hitte. En toen ontdekten we Poblado Naval, een kleine buurt 5 km van Cadiz. En wat een mooie plek hadden we gevonden. Recht aan de zee met een lekker windje. Zo krijg je toch echt het gevoel van rijkdom, dat je dit allemaal kan doen en zien. We besloten onze luifel uit te draaien en vast te zetten met stormlijnen. Eerste rang stonden we met een bijzonder mooi uitzicht. We besloten die dag aan het strand te gaan liggen en gebruik te maken van de strandtent met een lekkere halve liter ijskoud bier.

• 

• 

Best moe van de dagen gingen we slapen, tot ik om half drie s’nachts gewekt werd om de luifel mee in te draaien door de harde wind. Wat een gedoe dacht ik, we hebben stormlijnen!! Toch deed ik half slapend mijn plicht en kroop heel vlug weer terug. Op dat moment hoorde ik een hoop geklets overal vandaan komen. Steeds meer jongeren verzamelden zich op de parkeerplaats en er kwam een auto met een grote boombox aangereden. Een nachtelijk feest begon luid en iedereen zong mee met de Spaanse hiphop. Op zich best gezellig als je jong bent. Ons tuinsetje stond buiten en werd graag gebruikt door de jongelui. Dit feest duurde tot zeven uur s’ochtends, en werd vervangen door de vroege strandgangers. We konden natuurlijk midden in de nacht wegrijden maar we hadden allebei zoiets van laat maar…..

Op naar de haven! De grote overtocht ging beginnen. Wij….twee ” jonge” blonde meiden vielen al gelijk op bij velen. En binnen een mum van tijd hadden we al veel contacten gemaakt. Hele bijzondere contacten zelfs. Twee mannen, Dirkt en Money. Dirkt reist terug naar Lanzarote waar hij woonde, en nu het eiland gaat verlaten door Corona, hij heeft geen werk meer. Hij was een mountainbike gids. Money is zijn vriend en helpt hem zijn spullen op te halen. Money is een muzikant en speelt viool. Dan hebben we Reiner die alleen reist met een kleine camper. Hij heeft een huis gekocht op Lanzarote en gaat het inrichten. Als laatste is er Arnold die op La Palma woont en een auto gekocht heeft in Nederland. Hij werkt voor de maatschappij waar Wandeltochten Canarische eilanden ook afspraken mee heeft. Hoe klein is de wereld!

We zitten regelmatig bij elkaar want wat moet je anders tijdens de 36 uur op deze grote boot. Even dit verhaal schrijven is wat ik nu ook even kan doen. Nog een aantal uur voor we aankomen op Gran Canaria om weer op de volgende boot te stappen naar Fuerteventura.   

Mocht je ons willen volgen?

Polarsteps:
https://www.polarsteps.com/JeannevandenReek2/3533448-one-year-on-the-road?s=937265CB-3511-4A8C-ACD8-79D17BCFB51C
Aanmelden voor blogberichten:
https://wandeltochten-canarische-eilanden.nl/blog/

Aanmelden Facebook 
https://www.facebook.com/GR131